Genelev ve dua

Adamın birisi mahallenin orta ve ama en işlek yerinde bulunan arsasına (af buyrun) genelev yapmaya karar vermiş. Tabii cami cemaati ve imamı bunu duyunca koşa koşa gelmişler komşularının yanına ve

-          Yapma komşu, etme komşu… Mahallenin ortasında, bu kadar ailenin arasında genelev mi olurmuş!? Vallahi çoluk çocuğumuz yoldan çıkar, kadınlarımız gençlerimiz evden çıkamaz hale gelir. Rezil oluruz

Demişler. Demişler ama tabii genelev yapmaya niyetlenen adamın camiyle, cemaatle, namazla ilgisi olmadığı için tınlamamış bile… Üstelik

-          Devlet izin vermiyor mu kardeşim. Kanunen serbest nasılsa… Size ne? Madem öyle siz de çoluk çocuğunuza sahip çıkın!

Diye bir de hava atmış ve ne imama ne de cemaate söyleyecek bir söz bırakmamış.

İmam ve cemaat dönmüşler camilerine başları önlerinde… Düşünmüşler, taşınmışlar, ne yapalım, ne edelim de bu fitnenin, bu ayıbın önüne geçelim, diye.. Araştırmışlar, soruşturmuşlar, sadra şifa, doyurucu bir cevap alamamışlar.

Bakmışlar olacak gibi değil, ortak bir karara varmışlar: Her namazdan sonra tesbih çekilmiyor mu? Tesbihatı müteakip, cemaat imamın önderliğinde ve hep bir ağızdan dua edecekler. Dualarında “Yarabbi, ya bu adamı ıslah et vazgeçsin, ya da belasını ver. Bu rezaleti yapamasın, genelevi açamasın…” diyecekler.

Böylece cemaat dua ede, adam inşaatını yükselte dursun günler geçmiş. Genelevi açacak adamın duadan haberi var ama, “boşver” diyor. Cemaatin hali pek acınacak ve “Yarabbi bir kuvvet ver” diyor. Günler geçerken, genelevin inşaatı bitmiş. Her şey hazır ve tamam. Ertesi günü ilgili erkân gelecek ve kurdela kesilip genelev hizmete (!) açılacak. Cami cemaati artık bir gönülden dua, bir gönülden dua ki anlatılamaz.

Derken efendim o akşam gece yarısı bir yağmur, bir fırtına, bir şimşek derken, genelevin üzerine yıldırım düşmüş ve genelev bir daha düzelemeyecek hale gelmiş (elhamdülillah).

Durum böyle olunca genelev sahibi, cami imamı ve cemaatini mahkemeye vermiş. Mahkeme kurulmuş, celse açılmış. Davacı/müşteki sandalyesinde genelev açacak adam, sanık/şüpheli sandalyesinde ise imam ve cemaat…

Hakim sormuşu davalıya:

-          Anlat bakalım, nedir derdin, niçin şikayetçisin bunlardan?

-          Hakim bey, ben kanunlara dayanarak izin aldım ve genelev inşaatına başladım. Bunlar daha temel başlamadan benim aleyhimde, genelevin aleyhinde dua edip yalvarıyorlardı. Derken işte yıldırım düştü ve genelevimi yıktı, şikayetçiyim. Bunlar  dua ettiği için böyle oldu…

Hakim, imam ve cemaate dönmüş:

-          Ne diyorsunuz? Duydunuz adamı! Dua etmişsiniz adamcağızın genelevi yıkılmış!?

İmam ve cemaat elleri önlerinde gözleri yerlerde süklüm püklüm ve ama bıyık altından da gülerek,

-          Hiç öyle şey mi olur hakim bey?! Bir dua ile bina mı yıkılırmış? Bizim gibi aciz kulların duasıyla yıldırım mı düşermiş? Bunlar dua ile olacak şeyler mi?

Hakim, önce savcıya dönmüş ve sonra ellerini havaya kaldırarak söylenmiş:

-          Ey Allah’ım ben şimdi ne yapayım? Bir tarafta duanın gücüne iman eden genelev sahibi… diğer tarafta ise duaya inanmayan imam ve cemaat!!!

(http://www.eminatalay.com dan alınmıştır)